Tekst: Christien Jansen/ Libelle magazine
Volgens sommigen is een kat ‘maar een dier’, maar voor Jolijn (39) was haar Britse korthaar zoveel meer dan dat. Haar huisgenoot, waar ze vreselijk veel van heeft gehouden. Daarom heeft ze dan ook besloten om haar Diva te laten opzetten: “Ik wil haar aaien, maar doe het niet. Zo blijft ze het mooist”
Jolijn (39): “Dat Diva niet meer bij me op bed ligt als ik wakker word, daar ben ik tien maanden na haar dood wel aan gewend. Maar ze is weer thuis! Ik loop naar de ronde keukentafel waar ze op ligt, precies de plek waar ze nooit mocht liggen. Nu kan het wel, de geprepareerde huid is zo schoon als gelooid leer. Wat is ze prachtig! Ik zou haar bijna aaien maar doe het niet. Daphne, die haar heeft opgezet, heeft uitgelegd dat ze het mooist blijft als ik haar zo min mogelijk aanraak. Daarbij: een opgezette kat aaien is niet te vergelijken met het aanraken van een warme, levende kat.
Ik maak een kop koffie en installeer me op de bank. Lekker dat ik deze week vrij heb, ik heb zin om straks naar de sauna te gaan met Minneke. Vanaf mijn zitplek dwalen mijn ogen steeds naar Diva, mijn blauwe Britse korthaar met de prachtig amberkleurige ogen. In overleg besloten we haar slapend op te zetten. Ogen zijn zo veelzeggend, door ze gesloten te houden, blijft ze het meest wie ze was. Mijn leuke, lieve kletskat. Het is maar een dier, zeggen sommigen, maar voor mij was ze zo veel meer dan dat. Ze was mijn huisgenoot, wat heb ik vreselijk veel van haar gehouden. Ze voelde het haarfijn aan als ik minder goed in mijn vel zat, dan was ze niet bij me weg te slaan. Ik denk aan al haar verschillende grappige miauwtjes, waardoor ik precies wist wat ze wilde en hoe ze zich voelde, aan haar aversie tegen mannen, hoe schuw ze was bij nieuwe mensen.
Klokslag halftwaalf staat Minneke voor de deur en ik stap bij haar in met mijn grote tas. In de auto vertel ik dat ik Diva gisteren heb opgehaald. Minneke vraagt hoe ik op het idee ben gekomen om mijn kat op te laten zetten. Ik vertel dat ik al een aantal objecten heb gekocht bij De Museumwinkel, mijn favoriete interieurwinkel: een opgezet dwerguiltje, opgeprikte vlinders, een opgezette ijsvogel, mineralen. Mooie objecten waar ik met plezier naar kijk. Toen duidelijk was dat Diva niet lang meer zou leven, begon langzaam het idee te rijpen om haar een tweede leven te geven. Toen het einde echt naderde en de dierenarts vroeg of ik Diva na haar dood wilde laten cremeren, voelde ik een duidelijke nee. Dan heb je niets meer. Ik ging nog eens langs in de winkel en vertelde dat ik erover dacht Diva op te laten zetten. Heel geduldig en precies werd me uitgelegd wat ik kon verwachten. Ik voelde me gehoord en gezien en besloot het te doen, al was ik best bang voor afwijzende reacties. Aan wie ik mijn plan ook vertelde, iedereen vond er wat van. De een vond het luguber, de ander begreep het wel, ik bleef maar dimdammen. ‘Uiteindelijk ben ik op mijn gevoel afgegaan en heb ik de stap genomen’, zeg ik ferm.
In de sauna vliegt de tijd voorbij. Bij de lunch vraagt Minneke hoe Diva in mijn leven is gekomen. Ik vertel dat ik dertien jaar geleden een tijd ziek was en dat een vriendin me haar kat bracht om me gezelschap te houden. Daar was ik helemaal niet blij mee. Al die haren, katten krabben je bank kapot, de kattenbak stinkt. Maar de poes kwam toch en eigenlijk was het best gezellig. Toen ik weer beter was en de poes terugbracht, meldde de vriendin doodleuk dat we naar een nestje gingen kijken. Ik wilde niet, maar echt, heus, we gingen alleen maar kijken, verzekerde ze me. Eén katje zat angstig achter de bank, zo zielig. Welke ging ik nemen, vroeg mijn vriendin. Geen enkele. Ik wilde geen kat en had er ook geen spullen voor. O wonder, die lagen dus al in de achterbak van de auto van mijn vriendin. Ik nam het bange katje mee naar huis. In de auto bedacht ik: ze mag nooit bij mij op bed liggen. Dat vond ik vies. Nog geen dag later was ook dat voornemen gesneuveld, vertel ik. We lachen er hartelijk om.
Het is al donker als ik mijn voordeur open. Ik loop rechtstreeks naar de keukentafel en bewonder Diva opnieuw. Dit voelt goed, afgerond.”
Jolijn: “Afgelopen april, toen ik Diva ophaalde, heb ik een traantje weggepinkt toen ik zag hoe mooi ze was. Nog steeds ben ik heel blij dat ik ervoor gekozen heb haar te laten opzetten. Het is duidelijk mijn kat, maar niet zo dat je denkt: o, ze kan elk moment tot leven komen. Dat ik dit heb laten doen, voelt als een deel verwerking, al is er tegelijkertijd ook afstand. De preparateur vertelde dat sommige mensen die hun opgezette huisdier komen halen niet kunnen stoppen met aaien. Ze doen bijna alsof het dier nog leeft. Die behoefte heb ik niet. Ik had een hechte band met mijn kat, maar ik weet echt wel dat ze dood is. Het hele traject heb ik als prettig ervaren. Daphne van De Museumwinkel.com heeft Diva opgezet. Als ik vragen had kon ik altijd bellen, en tijdens het hele proces hielden ze me op de hoogte. De begeleiding en communicatie waren goed en fijn. Als ik opnieuw voor de keuze stond, zou ik het zo weer doen.
Ik wist dat het opzetten van een dier serieus geld zou gaan kosten. Ik heb niet hoeven sparen, maar heb er wel dingen voor moeten laten. Wilden vriendinnen een paar dagen weg, dan kon ik niet mee. Die zestienhonderd euro heb ik vooraf moeten betalen. Het is te vaak gebeurd dat mensen hun huisdier na preparatie niet meer hoeven, dus ik snap dat wel. Voor mij was het dat geld waard. Ik ben blij dat mijn lieve kat hier thuis een soort van tweede leven heeft als een mooi kunstobject.
Als vreemden in mijn huis komen, iemand die de meterstanden komt opnemen bijvoorbeeld, dan zie zo iemand soms wel kijken: ligt daar nou een dode of levende kat? ‘Die doet het niet meer’, zeg ik dan. Ik vind opgezette dieren gewoon mooi om te zien. Ik kom ook graag in musea zoals Naturalis in Leiden, het Natural History Museum in Londen en de Grande Gallery d’Evolution in Parijs. In de Victoriaanse periode werden veel dieren opgezet, vooral honden. Naar mijn idee wordt het ook wat gebruikelijker. Ook de preparateur vertelde dat er behoorlijk vaak huisdieren opgezet worden.
Diva ligt meestal op de keukentafel. Soms verplaats ik haar, ze ligt ook weleens op de bank. Toen ik haar mee kreeg, in een doos op de achterbank van mijn auto, kreeg ik een kaartje mee met wat wel en niet te doen. Het is bijvoorbeeld niet de bedoeling dat ik haar buiten neerzet. Bij De Museumwinkel was een keer een meneer boos teruggekomen omdat zijn dier helemaal uit elkaar viel. Dat gebeurt als je het buiten laat staan. Verder: niet te veel aaien en af en toe afstoffen. Eens in de week gaat mijn schoonmaakhulp erlangs met de swiffer. Daar moest ze wel even aan wennen.
Een nieuwe kat heb ik nog niet. Ik vond het afscheid van Diva heel verdrietig en heftig, ik weet niet of ik dat nog een keer zou willen. Kaal is het wel, het is gewoon heel gezellig, zo’n huisgenoot. Diva was zo’n leuke, gezellige kat. Als ik een weekendje weg was geweest, of als ik haar een nacht alleen had gelaten, was ze echt een beetje beledigd. Ik leid een vrij leven, ben veel weg, het is ook wel makkelijk dat ik nu nergens rekening mee hoef te houden. Maar eigenlijk is de voornaamste reden dat ik niet nog een keer zo’n verdriet wil meemaken.”
Lees het laatste nieuws
